Będąc nad "Sucharami" można przenieść się oczami wyobraźni 

do baśniowej krainy zamieszkiwanej przez nimfy leśne

 i tajemnicze wodne stwory, które skrywa czarna 

woda jeziorek. Sceneria wokół jest 

bowiem niesamowita.

Suchary są osobliwością występującą głównie na terenie Suwalszczyzny, najbardziej znane to właśnie te w Wigierskim Parku. Nazwa jest nazwą tradycyjną, zwyczajową, wywodzi się od słowa "suchy" czyli pusty, bezrybny. 

Są to małe dystroficzne jeziorka śródleśne, które powstały w czasie ostatniego zlodowacenia na wskutek topnienia tzw. martwych brył lodu. Przez zawarty w wodzie wysoki poziom związków humusowych- jeziora te mają bardzo charakterystyczny kolor- od brunatnego poprzez brąz aż do czerwonego, niektórzy mogliby powiedzieć, że jest to kolor mocnej herbaty. Związki te biorą się z postępujących procesów rozkładowych substancji organicznych, takich jak igliwie, liście, gałęzie. Wysoki poziom zakwaszenia wód, bardzo mała przejrzystość wody, ubogość w wapń powodują, że jeziora te są istotnie "suche"- często nie żyje tam żaden gatunek zwierząt, ani roślin. W sucharach bardziej zasobnych w związki odżywcze znaleźć możemy jeden- dwa gatunki ryb.

Ścieżka dydaktyczno-przyrodnicza "Suchary" ma długość ok 4 km. Na jej trasie znajduje się pięć "Sucharów". Po drodze mijamy różnorodną roślinność, w tym bór bagienny, a także miejsca bytności zwierząt. Nad Sucharem IV znajduje się wieża widokowa, z której można zaobserwować rozbudowane żeremie bobrów. Wędrujemy leśnymi ścieżkami, a w miejscach, gdzie teren jest podmokły, drewnianymi kładkami.

Każdy, kto zawita na Suwalszczyznę, powinien odbyć spacer po tym urokliwym skrawku tajemniczego lasu z ukrytymi w nim jeziorkami. Z racji okalającego nas zewsząd lasu jest to miejsce niezwykle ciche, spokojne, lekko tajemnicze i nastrajające do kontemplacji. Może nawet niektórym uda się oczami wyobraźni dojrzeć zanurzającego się w czarnej toni Sucharów mieszkańca tych wód.  

Informacje zaczerpnięto z:

Wojciech Baruta "Szlakami Południowej Suwalszczyzny"