Puszcza Białowieska - pierwotnie dziki skrawek Europy
Puszcza Białowieska to obszar rozciągający się na północno-wschodnim krańcu Polski graniczącym z Białorusią. Puszcza jest ostatnim w Europie, nizinnym mieszanym lasem pierwotnym, na którego terenie znajduje się najstarszy w Polsce park narodowy.
Najcenniejszy fragment puszczy został objęty ochroną w 1921 r. Nazwano go leśnictwo "Rezerwat". W 1932 r. "Rezerwat" przekształcono w Białowieski Park Narodowy. Obszar puszczy chroniony był zresztą już od XVI w. Dbali o to kolejno królowie polscy i carowie rosyjscy, dla których puszcza stanowiła wspaniały teren do polowania. O jednym z polowań dowiadujemy się z pomnika w pobliżu dworka myśliwskiego w Białowieży. Na tablicy z 1752 r. znajduje się informacja o wielkich łowach króla Augusta III, podczas których upolowano 42 żubry, 13 łosi i 2 sarny.
Obszar Białowieskiego Parku Narodowego to 10,5 tysięcy ha. Na tej przestrzeni natura rządzi się własnymi prawami. Człowiek nie ma prawa w nią ingerować. Teren parku można zwiedzać wyłącznie z przewodnikiem po ściśle wytyczonej trasie. Warto wybrać się na taką wycieczkę i podziwiać majestatyczne puszczańskie drzewa, wśród których znajdują się 500-letnie dęby. Zwiedzających zachwyci bogactwo flory. To tu rośnie osławiona trawa turówka, znana szerzej pod nazwą żubrówka.
Niezaprzeczalnie królem puszczy jest posągowy żubr. Zresztą, symbol parku. Na żywo te największe zwierzęta Europy można zobaczyć w Rezerwacie Pokazowym Żubrów przy drodze do Białowieży. Oprócz niego są tu: wilki, łosie, dziki, sarny i koniki polskie.
Białowieski Park Narodowy od 1979 r. znajduje się na liście Światowego Dziedzictwa Ludzkości UNESCO.