Istnieje wiele przepisów na wykonanie dobrych kartaczy - i można też powiedzieć iż co gospodyni to inny ich smak. Poniżej przytaczam oryginalny, suwalski sposób ich wykonania.

Świeże mięso wieprzowe - najlepiej karkówkę lub łopatkę - obmyć i podgotować do średniej jego miękkości, dodając listek laurowy i pieprz naturalny. Wywar mięsny pozostawić do gotowania kartaczy, a mięso zemleć wraz z cebulą i ząbkiem czosnku. Póżniej wymieszać i dodać przyprawy do smaku. Tak przygotowany farsz, podsmażyć na patelni przez około 10 mint.
Ziemniaki obrać, umyć i potarkować. Następnie masę ziemniaczaną wycisnąć, a wytrącony krochmal dodać do ciasta. Trzeba także je spażyć wodą lub wywarem mięsnym - aby nie było zanadto twarde. Z wymieszanego, elastycznego ciasta formować placki i zawijać w nie kule z przygotowanego mięsa. Wrzucać do wrzącej wody (wywaru). Czas gotowania kartaczy zależy od ich wielkości, oraz od tego czy do ciasta dodaje się mąki i gotowanych ziemniaków. Takie z zupełnie surowego ciasta i dość sporej wielkości gotują się około 2 godzin.

Danie podaje się z zasmażką złożoną z podsmażonej cebulki i boczku.

Jest to danie, które łatwo jest przygotować - a smakuje naprawę wspaniale. Do potarkowanych ziemniaków dodać przyprawy (sól, pieprz), podsmażoną cebulkę ze skwareczkami (bądź innymi kawałkami mięsa), około 1 szkalanki drobnej kaszy. Tak stworzone ciasto należy wlać do blaszki, wcześniej wysypanej bułką tartą. Wyrównać - aby jego grubość była wszędzie taka sama. Piec w temperaturze 180°C, przez około 1,5 ha (proces pieczenia należy jednak monitorować).

Jest to typowa potrawa litewska. Jeszcze do dziś wykonywana w domach litewskich.

WYKONANIE:

Surowe kawałki polędwicy, szynki lub karkówki oraz niewielką ilość boczku kroi się na niewielkie kawałki. Później naciera się je pieprzem, solą, czosnkiem i niewielką ilością saletry. Przez dobę mięso starannie nakryte nasiąka - szczególnie zapachem czosnku. Tak przyrządzonym farszem napycha się bardzo ściśle - idealnie umyty i oczyszczony - świński żołądek. Po napełnieniu żołądka, należy go zaszyć. Kindziuk kładzie się na desce, przykrywa drugą deską i przyciska kamieniem, tak iż staje się dyskiem. Później przez około miesiąc wisząc między deszczółkami w kominie, przenika zapachem dymu. Gdy już się zaróżowi i puści tłuszcz - nadaje się do konsumpcji. Kindziuk jest bardzo trwałą i smaczną potrawą. Może wisieć w chłodnym miejscu nawet w upały - wszystko dzięki soli.